Wat doen wij?

Onze werken in Nederland en in het bijzonder in Hulsberg

Bij het woord “missie” ben je gauw geneigd te denken aan missies naar het buitenland, naar den vreemden. Dit is voor een groot gedeelte voor ons ook zo, maar ook kennen wij de missie thuis, op de plaats waar je woont en werkt. Dit is voor ons als oblate net zo belangrijk, want onze werken hier maken de werken in het buitenland juist mogelijk.
Daarom willen we allereerst iets vertellen over de missies in Nederland.

Toen pastoor Alofs in 1920 de zusters Oblaten vroeg om zich in Hulsberg te vestigen, wenste hij dat zij zich vooral zouden inzetten voor de oprichting van een lagere meisjesschool. Spoedig kwam daar wijkverpleging bij, later ook bejaardenzorg, werken die destijds als liefdewerken werden beschouwd. De zusters deden dit werk uit liefde voor God en uit bekommernis om de noden van mensen. De overheid voorzag hierin niet of slechts gedeeltelijk en de congregatie ontving voor de inzet van de zusters geen of slechts een geringe vergoeding. Pastoors hadden niet voor niets graag zusters in hun parochie en zij wisten ook de zusters Oblaten te vinden. Zo kwamen de zusters terecht in parochies verspreid over Limburg, Noord-Brabant, Overijssel en Gelderland. Meestal hadden de betreffende pastoors eerst een tevergeefs beroep gedaan op een van de grotere zustercongregaties die een reputatie genoten in het onderwijs of de ziekenverpleging. Deze congregaties konden het zich echter veroorloven te kiezen waar ze zich wilden vestigen. En dat was, mede met het oog op roepingen, meestal niet in afgelegen streken of in kleine dorpen.
Als relatief kleine en onbekende congregatie van zusters Oblaten – een nieuwkomer in Nederland- hadden wij echter niet veel te kiezen in die tijd. We gingen eenvoudig waar we gevraagd werden en deden eenvoudig wat er van ons gevraagd werd. In het overzicht hierna is te zien waar wij ons in Nederland vestigden en hoe divers onze werkzaamheden waren.
Vóór 1967 lag de nadruk op onderwijs, wijkverpleging en bejaardenzorg. De congregatie stelde er zusters en soms ook financiële middelen voor beschikbaar. Na 1967 vond een koerswijziging plaats, mede onder invloed van het Tweede Vaticaans Concilie. De congregatie trok zich terug uit haar traditionele werken. Deze werden inmiddels door de overheid gesubsidieerd en konden niet langer als sociale noden worden beschouwd. De congregatie ging daarom op zoek naar nieuwe, meer urgente noden. Deze vond zij in Nederland op pastoraal terrein. Vanaf eind jaren tachtig van de vorige eeuw ging bovendien de zorg voor de ouder wordende zusters steeds meer aandacht opeisen. Zusters die inmiddels met pensioen waren maar zich nog vitaal voelden, vonden in die zorg en in allerlei vormen van vrijwilligerswerk een zinvolle manier om zich voor anderen te blijven inzetten. Een inzet die zij tot op heden handhaven.

Nederlandse zusters op missie in het buitenland:
Sinds 1936 werden onze Nederlandse zusters, op verzoek van de paters Assumptionisten, ook uitgezonden naar missiegebieden.
De allereerste missie was naar Belgisch Congo , waar de zusters ingezet worden in de hulp bij het onderwijs en gezondheidszorg. De laatste Nederlandse zuster verliet Congo in 1991.
In 1956 werden er zusters uitgezonden naar de Verenigde Staten. Op verzoek van de Assumptionisten namen zij de zorg op zich voor de keuken van het jongenscollege in Worcester, Massachusetts. In de jaren zeventig verlegden de zusters hun inzet naar sociale en pastorale activiteiten. Wegens gebrek aan krachten moest de vestiging in Worcester in 1976 echter worden gesloten.
Inmiddels waren vier zuster Oblaten onder verantwoordelijkheid van de Nederlandse provincie in 1964 een missiepost in Brazilië begonnen. Ook twee Nederlandse zusters die Congo hadden moeten verlaten, kwamen naar Brazilië. Eén Nederlandse zuster werkt er tot op heden.
In 1985 stelde de Nederlandse provincie een zuster beschikbaar voor Oost-Europa. Zij werd uitgezonden naar Turkije, waar zij zich inzette voor een internationale parochie in Ankara. In 1997 keerde zij naar Nederland terug. Vanaf 1994 tot 2004 was er een Nederlandse zuster werkzaam in Moskou, waar zij onder andere leiding gaf aan een communiteit van Roemeense zusters Oblaten.
De werken “overzee” en met name de werken in de missiegebieden Congo en Brazilië konden alleen worden verricht dankzij de steun van de zusters thuis in Nederland. Zij zorgden voor het verzamelen, inpakken en verzenden van de benodigde goederen naar de missiegebieden in verleenden financiële hulp. Soms nam deze steun bijzondere vormen aan. Zo ging in 1991 in Nijverdal op initiatief van een gepensioneerde zuster het zogenaamde “dekenproject’ van start. Dit project begon met een klein aantal vrijwilligsters die van afvalmateriaal van textielfabrieken gestikte dekens en dekbedden vervaardigden voor de voormalige Oostbloklanden en groeide uit tot een compleet atelier waarin zo’n 50 vrijwilligers werken. Maandelijks vervoerden zij vrachtwagens vol dekens naar Polen en Roemenië, de Filipijnen en Vietnam. Het project gaat nog steeds door, dank zij de vele vrijwilligsters.

De wereldwijde congregatie van de Missiezusters Oblaten van de Assumptie is momenteel werkzaam op 4 continenten:

• Europa: Frankrijk, Bulgarije, België, Italië, Nederland, Engeland, Roemenië.
• Afrika : Congo, Ivoorkust, Rwanda, Tanzania, Burkina Fasso, Tunesië, Oeganda, Gabon, Kenya.
• Azië : Turkije, Israël, Vietnam, Korea, Filipijnen, China.
• Latijns-Amerika: Brazilië, Paraguay.